Dziœ, w ten wyj¹tkowo smutny dzieù, w imieniu wszystkich uczniów, nauczycieli i pracowników Gimnazjum w Rytrze przysz³o mi po¿egnaÌ Ciebie Robercie. Po¿egnaÌ na zawsze!

Trudno odnaleŸÌ s³owa, które mog¹ oddaÌ ¿al i smutek, jaki wszyscy czujemy po Twoim odejœciu. Ktoœ kiedyœ powiedzia³, ¿e potrzeba tylko jednej minuty ¿eby kogoœ zauwa¿yÌ, jednej godziny ¿eby go oceniÌ, jednego dnia ¿eby polubiÌ,  a ca³ego ¿ycia by zapomnieÌ. Robercie to mogê Ci obiecaÌ, ¿e w naszych sercach pamiêÌ o Tobie pozostanie.

Pierwszego wrzeœnia niejedno serce bêdzie poszukiwaÌ Ciê na szkolnych korytarzach, w szkolnych ³awkach w naszej klasie -  wœród nas !

Nie zobaczymy Ciê ju¿ rozeœmianego, zostan¹ tylko wspomnienia. Jednak wiemy ¿e, je¿eli one zostan¹ to i Ty wci¹¿ bêdziesz z nami.

Wszyscy tu zgromadzeni wierzymy, Âże gdzieÂś tam po Âśmierci siĂŞ spotkamy… Âże to poÂżegnanie jest ostateczne tylko tu… na ziemi. Przyjdzie jednak czas radosnego powitania, nadejdzie taki dzieĂą. Teraz jednak uczmy siĂŞ dobrze ÂżyĂŚ kaÂżdego dnia, kaÂżdej chwili. My mÂłodzi musimy nauczyĂŚ siĂŞ doceniaĂŚ teraÂźniejszoœÌ. ÂŻadna minuta nie powtĂłrzy siĂŞ dwa razy, Âżadna chwila, Âżaden dzieĂą. Robercie Ty nas tego nauczyÂłeÂś - swoim Âżyciem i tragicznÂą ÂśmierciÂą.

Trudno pogodziĂŚ siĂŞ nam z Twoim odejÂściem. Stoimy tutaj, na miejscu Twojego wiecznego spoczynku i kaÂżdy pyta dlaczego? Dlaczego tak musiaÂło siĂŞ staĂŚ? I byĂŚ moÂże nigdy nie odpowiemy sobie na pytanie. W sercach Âżyje jednak nadzieja. Nadzieja, Âże juÂż teraz … nie brak Ci niczego. Pan  pozwala Ci leÂżeĂŚ na zielonych Pastwiskach. ZaprowadziÂł CiĂŞ nad wody, gdzie moÂżesz odpocz¹Ì, przyj¹³ TwojÂą DuszĂŞ. A dobroĂŚ i Âłaska poszÂły w Âślad za TobÂą i zamieszkaÂłeÂś w domu PaĂąskim po najdÂłuÂższe czasy!